Folie

Folie is het gewone huis-tuin-en-keuken folie uit de supermarkt. Gewoon het doorzichtige plastic folie, wat je gebruikt om bijvoorbeeld een stukje vlees in te verpakken, om het hygiënisch te bewaren en langer goed te houden. In de koelkast.

Alleen gebruiken we het nu, binnen de BDSM scene, om een stukje slavenvlees te verpakken. En we bewaren het niet in de koelkast maar juist in de hitte van de SM studio in Den Haag.

Folie wordt op die manier gebruikt als een middel tot bondage; folie bondage als fetish. Dat is een speciale niche binnen de bondage fetish. Als je iemand helemaal in plasticfolie wikkelt, kan diegene geen kant meer op. Strak in het PVC gewikkeld, geeft het niet alleen een ontzettend machteloos gevoel, maar zorgt het er ook voor dat je na verloop van tijd gaat zweten. Steeds meer en meer. Als dan ook je hoofd bijvoorbeeld nog helemaal in folie ingepakt zit, heb je ook geen mogelijkheid meer tot ademen en kan er een leuk breathplay spel gespeeld worden. Helemaal afhankelijk van de Meesteres. Een pijpje in je mond om adem te halen, net zo lang tot zij haar vingers op het gaatje plaatst. Of geen pijpje, maar je mond als enig lichaamsdeel vrij van folie. Vrij van alles, vrij om te ademen. Totdat de hand van de Meesteres zich om je lippen sluit.

In het begin gaat het wel, de eerste seconden tikken weg. Niets aan de hand. Tien seconden, twintig. Je wordt onrustig. Je wilt bewegen, maar dat kan niet, want het strakke plasticfolie om je heen belemmert werkelijk iedere beweging. Je schudt wat met je hoofd, maar de Meesteres drukt daardoor haar hand alleen nog maar harder op je mond. En dan, ineens, is de druk weg en zuig je met een hijgende ademhaling grote teugen lucht naar binnen. Eindelijk weer zuurstof!

Maar niet voor lang. Want weer sluit de hand van de Meesteres zich om je mond en ontneemt je daarmee iedere mogelijkheid tot ademhaling. Alsof dat nog niet genoeg is, gebruikt ze tot overmaat van ramp haar andere hand om met haar vlijmscherpe nagels je tepels te bewerken. Je wilt het uitschreeuwen van de pijn, die als felle scheuten door je tepels trekt, maar je kreten worden in haar hand gesmoord. Haar genadeloze hand, die zonder mededogen je hoofd naar beneden drukt, terwijl je machteloos op de grond ligt. Nu komt ze ook nog bovenop je buik zitten, met haar volle gewicht. Even laat haar hand je mond weer vrij, maar het gewicht van de Meesteres bovenop je maakt het ademen nog steeds zwaar.

De tepelmarteling gaat nu met beide handen verder. De scherpe nagels priemen zich in je al gevoelige tepels en dat is het moment waarop je een schreeuw van pijn niet meer kan onderdrukken. KLETS, PETS, KNAL! Drie knalharde, snel achter elkaar gegeven klappen met de vlakke hand tegen je wang. Er was geen tijd om de faceslaps door het doorzichtige plastic aan te zien komen, zo snel ging het. “Stil blijven, slaaf!” zegt ze, “wat moeten de buren wel niet denken?” Met een valse lach gaat ze weer verder met het knijpen en kneden van je tepels. “Jij mag het zeggen”… “Zodra je begint te schreeuwen gebruik ik mijn handen weer, als knevel, om je geschreeuw niet te hoeven horen.” “Alleen geef ik dan niet zo snel op, want we kunnen dat lawaai echt niet hebben. Ik kan dus niet beloven dat je dan niet bewusteloos raakt, zo zonder adem. Maar ach… bewusteloos ben je in ieder geval wel lekker stil!”

Met een spottende glimlach begint ze te knijpen. Eerst met het topje van haar vingers. Trekkend, draaiend, knijpend. Dan weer met haar nagels. Hard, harder, hardst. Tot je weer schreeuwt van de pijn en dan… 😉